Quelques informations à propos de Maurice Karasowski (Maurycy Karasowski), auteur
d’ouvrages biographiques sur Chopin
Classement : questions biographiques ; écrits sur Chopin
Maurice (Maurycy)
Karasowski (1823-1892) est l’auteur de deux ouvrages sur Chopin (non traduits
en français) : « La jeunesse de Frédéric Chopin » (1869) et
« Frédéric Chopin Sa vie et ses lettres » (1877).
Cette page est consacrée à l’auteur ; les ouvrages sont étudiés dans des pages spécifiques (voir infra).
La notice de la Wikipédia polonaise (version
du 13 mars 2013)
Elle indique :
« Maurycy Karasowski (22 września 1823, Warszawa - 20 kwietnia 1892,
Drezno) - polski kompozytor, wiolonczelista, krytyk muzyczny.
Pracował w warszawskiej orkiestrze teatralnej. Od 1864 roku mieszkał w
Dreźnie. Wydał kilka książek o tematyce muzycznej, publikował również w prasie.
Publikacje
*Rys historyczny opery polskiej,
Warszawa 1859,
*Życie Mozarta, Warszawa 1868,
*Młodość Fryderyka Szopena,
Warszawa 1869,
*Friedrich Chopin. Sein leben und
seine briefe, Berlin, 1878,
*Chopin Fryderyk – życie – listy – dzieła,
Warszawa 1882 (polskie tłum. powyższej pracy). »
Traduction
« Maurice Karasowski (22 septembre 1823, Varsovie-20
avril 1892, Dresde) est un compositeur, violoncelliste et critique musical
polonais.
Il travaillait dans l’orchestre théâtral de Varsovie. A
partir de 1864, il résida à Dresde. Il a publié quelques livre sur des sujets musicaux,
ainsi que des articles dans la presse.
Publications
*Esquisse historique de l’opéra polonais, Varsovie, 1859
*Vie de Mozart, Varsovie, 1868
*La jeunesse de Frédéric Chopin, Varsovie, 1869
*Frédéric Chopin. Sa vie et ses lettres, Berlin, 1878
*Chopin Frédéric – vie – lettres – œuvres, Varsovie, 1882
(traduction polonaise de l’ouvrage ci-dessus. »
La notice du Narodowy Instytut Fryderyka Chopina
Beaucoup plus détaillée, elle n'est disponible qu'en polonais :
« *22 IX 1823 Warszawa, †20 IV 1892 Drezno
Polski krytyk i pisarz muzyczny, wiolonczelista i kompozytor. Po studiach
muzycznych w Warszawie (uczył się gry na wiolonczeli pod kierunkiem W.
Kratzera, harmonii pod kierunkiem A. Freyera) był od 1851 wiolonczelistą w
orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie, zaś od 1854 zapoczątkował działalność
krytyczno-muzyczną na łamach „Dziennika Warszawskiego”. Później współpracował w
Warszawie m.in. z „Kroniką Wiadomości Krajowych i Zagranicznych” (1856-1857),
„Biblioteką Warszawską” (1855-1861), „Tygodnikiem Ilustrowanym” (1859-1861) i
„Ruchem Muzycznym” (1857-1861) oraz z prasą codzienną, publikując recenzje z
miejscowych koncertów i relacje z zagranicy, m.in. z Pragi i z Paryża.
Drugi etap jego działalności łączył się z pobytem w Dreźnie, dokąd
przeniósł się na stałe w 1864. Działał tam jako wiolonczelista w królewskiej
orkiestrze oraz był obserwatorem życia muzycznego, które relacjonował w
korespondencjach wysyłanych do polskich czasopism, m.in. do „Kraju” (1866),
„Kłosów” (1866-72) i „Echa Muzycznego” (1880-85). Jego pierwsza książka - Rys historyczny opery polskiej (Warszawa
1859) - prezentowała historię rodzimej opery na tle twórczości
scenicznej we Włoszech, Niemczech (od Glucka do Wagnera) i Francji.
Szczególne miejsce w dorobku Karasowskiego jako pisarza muzycznego zajmuje
biografia o Chopinie, której pierwsza wersja - Młodość F. Chopina - ukazała się w dwóch częściach na łamach
„Biblioteki Warszawskiej” (cz. 1 - 1862, cz. 2 - 1869). Jej wersja rozszerzona,
w języku niemieckim (w tłumaczeniu autora), pt. Friedrich Chopin. Sein Leben, seine Werke und Briefe, została
wydana w Dreźnie w 1877, a następnie w 1878. Polskie wydanie, pt. F. Chopin.
Życie - listy - dzieła, ukazało się w Warszawie w 1882. Dzieło Karasowskiego
miało szeroki zasięg światowy dzięki edycji angielskiej (Londyn 1879),
amerykańskiej (Nowy Jork 1878), a nawet japońskiej (Tokio 1923). Jego znaczenie
polega przede wszystkim na tym, że wpisuje się ono w krąg pierwszych
chopinowskich monografii autorstwa F. Liszta (1852), M. A. Szulca (1873) i F.
Niecksa (1888).
Znaczenie książki Karasowskiego polega przede wszystkim na jej walorach
dokumentalnych, bowiem włączył on do niej znaczny zasób listów Chopina, stając
się jego pierwszym epistolografem. Miał on bezpośredni dostęp do korespondencji
Chopina, z której korzystał dzięki pomocy siostry kompozytora - Izabelli
Barcińskiej, zanim wiele oryginałów listów Chopina uległo zniszczeniu podczas
rabunku mieszkania Barcińskich na drugim piętrze pałacu Andrzeja hr.
Zamoyskiego, po nieudanym zamachu na carskiego namiestnika w Warszawie, Teodora
hr. Berga, dokonanym 19 września 1863. W trakcie prac nad swą monografią dla
„Biblioteki Warszawskiej”, Karasowski skopiował na własny użytek pewną liczbę
listów Chopina i kopie te wykorzystywał później, począwszy od pierwszego,
niemieckiego wydania swej książki. Poziom edytorskiego podejścia Karasowskiego
do listów Chopina budził później zastrzeżenia samej Izabelli Barcińskiej, która
na jego prośbę o potwierdzenie - dla drezdeńskiego wydawcy - autentyczności
listów Chopina opublikowanych na podstawie owych kopii, wyrażoną w liście z 3
grudnia 1876, odpowiedziała 23 grudnia tegoż roku negatywnie, uzasadniając to
brakiem dostępu do oryginałów, co wyraźnie wskazuje, iż wątpiła w wierność
opracowania listów swego brata przez Karasowskiego. Wątpliwości te zostały
potwierdzone przez kolejne wydania książki, w których cytowane, te same listy
różnią się pod względem długości i leksyki, a nawet składni, co świadczy o tym,
iż Karasowski swobodnie traktował ich treść i rozmiar, a nawet wprowadzał
własne dodatki i uzupełnienia, na granicy konfabulacji.
Niedoskonałość jego warsztatu edytorskiego, wynikającą z
nieugruntowanych jeszcze zasad wydania źródłowo-krytycznego w polskiej epistolografii XIX-wiecznej, ujawnia
porównanie nielicznych zachowanych autografów, np. listu Chopina do Elsnera, pisanego
w Wiedniu, 26 stycznia 1831 z jego opracowaniem w wydaniu polskim z 1882 (listu
tego nie ma w wydaniu w „Bibliotece Warszawskiej” z 1869). Pomimo ułomności
edytorskich, wydania listów Chopina dokonane przez Karasowskiego pozostają,
zważywszy na bezpowrotnie utracone autografy, cennym źródłem dla epistolografii
chopinowskiej.
prof. Zbigniew
Skowron »
Traduction (les passages ci-dessus soulignés ne sont pas traduits) :
« Critique musical et auteur d’ouvrages sur la musique,
violoncelliste et compositeur. Après des études musicales à Varsovie, il fut à
partir de 1851 violoncelliste dans l’orchestre du Grand Théâtre de Varsovie, et
à partir de 1854, débuta un travail de critique musicale dans Dziennik Warszawski. Par la suite, il
collabora entre autres à Kronika
Wiadomości Krajowych i Zagranicznych (1856-1857), Biblioteka Warszawska (1855-1861), Tygodnik Ilustrowany (1859-1861) et Ruch Muzyczny (1857-1861) ainsi qu’à des quotidiens,
publiant des recensions de concerts locaux et des nouvelles de l’étranger,
entre autres de Prague et de Paris.
Une nouvelle étape de son activité est liée à son séjour à
Dresde, où il s’installa en 1864. Là, il travailla comme violoncelliste dans
l’orchestre royal et fut un observateur de la vie musicale, dont il rendait
compte dans des correspondances pour des périodiques polonais, notamment Kraj (1866), Kłos (1866-72) et Echo
Muzyczne (1880-85). Son premier livre – Rys historyczny opery polskiej (Varsovie, 1859) – présentait
l’histoire de l’opéra (???) dans le cadre de la création scénique en
Italie, en Allemagne (de Gluck à Wagner) et en France.
La biographie de Chopin occupe une place particulière dans
l’œuvre de Karasowski comme historien de la musique ; sa première forme – Młodość
Fryderyka Szopena –
parut en deux parties dans les colonnes de Biblioteka
Warszawska (1862, 1869). Sa forme élargie, en langue allemande (dans une
traduction de l’auteur), sous le titre Friedrich Chopin. Sein Leben, seine Werke
und Briefe fut éditée à Dresde en 1877 et de nouveau en 1878.
L’édition polonaise parut à Varsovie en 1882 sous le titre F. Chopin. Życie - listy - dzieła. Le travail de
Karasowski eut une grande porté grâce aux éditions anglaise (Londres 1879),
américaine (New-York, 1878), et même japonaise (Tokyo, 1923). Son importance provient surtout de ce qu’il s’inscrit dans le cercle des premières
monographies chopiniennes des Liszt (1852), Szulc (1873) et Niecks (1888).
Le livre de Karasowski présente aussi un intérêt
documentaire, puisqu’il y incorpora un
nombre important de lettres de Chopin, devenant son premier épistolographe. Il
avait un accès direct à la
correspondance de Chopin, qu’il utilisa avec l’aide de la sœur du compositeur –
Isabelle (épouse Barcinska) – avant que beaucoup de lettres originales de
Chopin soient détruites lors du saccage de l’appartement des Barcinski au
deuxième étage du palais du comte André Zamoyski, suite à l’attentat manqué
contre le nouveau lieutenant (namiestnik)
du tsar, le comte Théodore Berg, survenu le 19 septembre 1863. Au cours de ses
travaux pour Biblioteka Warszawska,
Karasowski avait copié pour un usage personnel un certain nombre de lettres de
Chopin et il utilisa ces copies ultérieurement, à partir de la première édition
allemande de son livre. Le type de traitement éditorial de Karasowski pour les
lettre de Chopin suscita ultérieurement des réserves d’Isabelle Barcinska, qui,
à la requête de Karasowski (formulée dans une lettre du 3 décembre 1876) de
confirmer, pour l’édition de Dresde, l’authenticité des lettre de Chopin publiées
sur la base de ces copies, répondit négativement le 23, motivant cette réponse
par le manque d’adéquation aux originaux, ce qui montre clairement qu’elle
doutait de la fiabilité du traitement par Karasowski des lettres de son frère.
Ces doutes furent confirmés par l’édition suivante de son livre, dans
lesquelles les lettres citées elles-mêmes diffèrent [de celles de la première
édition] en ce qui concerne la longueur et le lexique, voire la syntaxe, ce qui
témoigne du fait que Karasowski a traité librement leur contenu et leur
extension, et même a introduit des ajouts et compléments personnels, aux
limites de l’affabulation. L’imperfection de sa méthode éditoriale (???)
est révélée par la comparaison de quelques autographes conservés, par exemple
une lettre de Chopin à Elsner, écrite à Vienne le 26 janvier 1831, avec ce qui
en est publié dans l’édition polonaise de 1882 (cette lettre n’est pas présente
dans l’édition de Biblioteka Warszawska
de 1869). Avec leurs défauts éditoriaux, l’édition des lettres de Chopin réalisée
par Karasowski reste, en considération de la perte sans retour des originaux,
une source estimable pour l’épistolographie chopinienne. »
Professeur Zbigniew Skowron
A suivre
*Les éditions allemandes de sa biographie de Chopin (1877 et 1878)
*L'édition polonaise de sa biographie de Chopin (1882)
*Le livre sur l a jeunesse de Chopin (1869)
*L'édition polonaise de sa biographie de Chopin (1882)
Création : 14 juin 2013
Mise à jour : 3 avril 2014
Révision : 29 août 2017
Auteur
: Jacques Richard
Blog :
Sur Frédéric Chopin Questions historiques et biographiques
Page :
Lien : http://surfredericchopin.blogspot.fr/2013/06/maurice-karasowski-biographe-de-chopin.html
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire